Πώς ξεκινήσατε τη ποδηλασία; Ποιά ήταν τα κίνητρα;
Με τη ποδηλασία ξεκίνησα το 1987. Είχα όνειρο να κάνω αθλητισμό. Με επηρέασε όμως σε αυτό και η αδερφή μου, η οποία ασχολήθηκε με το ακόντιο και με τη ποδηλασία. Έτσι, κατέληξα με τον προπονητή που ήθελα να έιμαι στον στίβο, τον Μίμη Σιούλα. Είχα και κάποιες διακρίσεις σε σχολικά πρωταθλήματα και έτσι θεώρισα ότι το έχω. Το ποδήλατο για μένα είναι ένα όχημα ελευθερίας και εξερεύνησης. Τα Τρίκαλα έχουν πολύ καλή παράδοση. Στην ομάδα ήταν και συνεχίζει να είναι ο Στέλιος Βάσκος, ένας άνθρωπος που έδειξε τον δρόμο για τη ποδηλασία στα Τρίκαλα.
Υπήρχαν υποδομές εκείνη τη περίοδο;
Υποδομές δεν υπήρχαν αλλά ούτε και τώρα υπάρχουν ώστε να μπορεί κάποιος να κάνει με ασφάλεια προπόνηση στον δρόμο. Διότι μιλάμε για ποδηλασία δρόμου πριν φτάσουμε στη πίστα. Η μόνη ασφάλεια ήταν ότι ήμασταν αρκετά μεγάλο γκρουπ και πολλές φορές υπήρχε και συνοδεία ενός αυτοκινήτου ή μηχανάκι. Ο κίνδυνος όμως υπήρχε από τη στιγμή που ήμασταν σε δημόσια οδό.
Η τοπική κοινωνία βοηθούσε στο να εξελιχθεί ένας αθλητής;
Δεν μπορείς να πεις ότι βοηθούσε. Στα Τρίκαλα βοηθούσε το γεγονός ότι ο αθλητισμός δεν ήταν ταμπού και δεν ήσουν δακτυλοδεικτούμενος. Φαντάσου σε κάποια πόλη της Ελλάδας, κάποιον να τρέχει με κολάν, με ένα φωσφοριζέ για να είναι ασφαλής στον δρόμο.
Τα Τρίκαλα έχουν πλούσια αθλητική παράδοση! Πιστεύετε ότι ο αθλητισμός έχει βοηθήσει στην εξέλιξη του πολιτισμού;
Ναι! Αθλητισμός και πολιτισμός είναι μαζί. Για να φτάσεις να κάνεις αθλητισμό και πρωταθλητισμό κουβαλάς κάποια κουλτούρα πολιτισμού.
Συνεπώς, οι Τρικαλινοί έχουν πλούσια κουλτούρα;
Ναι! Νομίζω έχουν γενική κουλτούρα. Έχοντας βγάλει και στον πολιτισμό πολλούς ανθρώπους. Αυτό δείχνει ότι συμβαδίζουν αυτά τα δύο.
Το ελληνικό Κράτος βοηθούσε τότε σε σχέση με τώρα;
Τώρα είναι μία πολύ παράξενη και δύσκολη εποχή. Υπήρχαν κάποια κίνητρα για να μπορείς να μπεις στον αθλητισμό. Τα πρώτα χρόνια το κίνητρο μπορεί να ήταν να μπείς σε κάποια σχολή διότι τις ώρες που μπορεί να αφιέρωνες στον αθλητισμό, αν τις αφιέρωνες στο διάβασμα, το πιο πιθανό ήταν ότι θα είχες την επιτυχία.
Στον αθλητισμό δεν ήταν μεγάλα τα κίνητρα γιατί στο Πανεπιστήμιο θα πέρναγε μόνο ο πρώτος και αυτό δεν ήταν εύκολο. Όσον αφορά στον στρατό, γινόταν μόνο στους ολυμπιακούς αγώνες. Πρώτα έπρεπε να πετύχεις και μετά σε ακολουθούσε αυτό. Τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Είναι δύσκολο να εμπνεύσεις τα παιδιά να μείνουν ολοκληρωτικά στο κομμάτι του πρωταθλητισμού.
Τα Τρίκαλα πληρούν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του αθλητισμού;
Ο αθλητισμός είναι μεγάλο κομμάτι. Δεν είμαστε σε επίπεδα Ευρώπης και Αμερικής. Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές ή οι άνθρωποι με τις γνώσεις για τους ολυμπιακούς αγώνες. Παρόλα αυτά είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι έχουμε ένα Πανεπιστήμιο αθλητισμού στα Τρίκαλα, το οποίο ασχολείται με εργομετρικές μετρήσεις, τεστ κλπ.
Τί συναισθήματα και τί σκέψεις περνούσαν από το μυαλό σας, τις στιγμές που αγωνιζόσασταν;
Στους πρώτους ολυμπιακούς ήμουν 22 χρονών. Έτρεχα στη Κολομβία και όταν τερμάτισα, σκέφτηκα ότι μπορούσα λίγο ακόμα. Στους δεύτερους έτρεχα στο Σίνδεϋ που είχαν πολύ μεγάλη υποστήριξη, χορηγούς και συνεργάτες. Μπορούσα και έβλεπα τον αγώνα πριν τον τρέξω.
Στους τρίτους στην Ελλάδα. Φοβερό το στρές. Μέχρι δύο μήνες πριν δεν ξέραμε αν είχαμε προκριθεί στους αγώνες. Ήταν ιδιαίτερη στιγμή. Δεν είχαμε τόπο προπόνησης. Στην Ελλάδα από το 2002-2004 ανακατασκευάσανε το ποδηλατοδρόμιο.
Δεν φτάσαμε ποτέ στο εκατό τις εκατό της απόδοσης επειδή δεν υπήρχε το γήπεδο. Η υποστήριξη του κόσμου όμως ήταν μεγάλη. Ήταν πολύ ωραία εικόνα που όλος ο κόσμος γινόταν ένα, από κάποιον πολύ διάσημο μέχρι τον γείτονά σου.
Πιστεύετε ότι υπάρχουν σήμερα αθλητές όπως της δικιάς σας γεννιάς η θεωρείτε ότι πλέον στοχεύουν κάπου;
Υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων. Σίγουρα υπάρχουν και ρομαντικοί που οδηγούνται από τον αθλητισμό.
Πόσο δύσκολη ήταν η προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς αγώνες;
Αρκετά δύσκολη. Σκεφτείτε ότι η Ολυμπιάδα γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Οπότε είναι ένας μεγάλος στόχος. Σε αυτή τη τετραετία μπορεί να προκύψουν πάρα πολλά. Είναι αφοσίωση. Εγώ έτρεξα τρεις ολυμπιάδες και κάθε φορά ήταν διαφορετικός ο στόχος και διαφορετική η όρεξη. Πρέπει να βρίσκεις κίνητρα και να σου αρέσει.
Ως Ολυμπιονίκης, τί θα συμβουλεύατε στους νέους για να τους παροτρύνετε να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
Ο αθλητισμός ως αθλητισμός πριν φτάσουμε στον πρωταθλητισμό είναι τρόπος ζωής. Είναι καλό να τον εντάξουνε γιατί έχει αντίκτυπο και σε μεγαλύτερη ηλικία. Θεωρώ, όμως, ότι το κομμάτι του πρωταθλητισμού σε βρίσκει αυτό. Βρίσκει τις δυνατότητές του, τη τρέλλα που μπορεί να κουβαλάς για φτάσεις σε αυτό το σημείο. Φτάνεις, όμως, σε αυτό το σημείο μη σκεπτόμενος κίνητρα. Εγώ πρώτα έτρεξα στην Ατλάντα, μπήκα στην οχτάδα των ολυμπιακών αγώνων και μετά έμαθα ότι υπάρχουν και κάποια προνόμια.
Αν κάνατε ένα ταξίδι στον χρόνο, θα αλλάζατε κάτι;
Θα έκανα πολλή περισσότερη προπόνηση.
Έχετε δει αλλαγή στη συμπεριφορά των ανθρώπων λόγω του πρωταθλητισμού;
Ναί! Έχω παρατηρήσει τέτοιες συμπεριφορές. Εγώ όμως δεν έχω αλλάξει, οπότε είναι ίδια η αντιμετώπιση.
Θα μπορούσαν τα Τρίκαλα να πραγματοποιήσουν έναν ποδηλατικό γύρο, όπως αυτός της Γαλλίας;
Δεν έχει να κάνει μόνο με τα Τρίκαλα. Έχει γίνει κουβέντα και με τη Περιφέρεια για έναν θεσσαλικό αγώνα που να δείχνει καίρια σημεία της Θεσσαλίας. Θα μπορούσε σε συνεργασία με φορείς που διοργανώνουν τέτοιους αγώνες.
Οι νέοι των Τρικάλων, θα μπορούσαν να εξελιχθούν εδώ ως αθλητές;
Ναί! Υπάρχει μεγάλη βάση που βγάζει ταλέντα. Μπορούν να εξελιχθούν όμως μέχρι ένα σημείο. Μετά την εφηβική προπόνηση πρέπει να έχεις και τις αντίστοιχες υποδομές.
Οι σημερινοί αθλητές, πιστεύετε εμπνέονται από το πνεύμα;
Θεωρώ ότι στον αθλητισμό πρέπει να ανεβαίνεις σκαλί σκαλί. Έτσι θα δεις τα λάθη σου και τις κακοτοπιές.
Υπάρχει εύκολος δρόμος στον αθλητισμό;
Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει έτσι και αλλιώς. Απλά μπορεί να νομίζεις ότι υπάρχει. Π.χ να πάρεις κάποιο βοήθημα χωρίς προπόνηση.
Τέλος, υπάρχει τουριστική συνείδηση στα Τρίκαλα;
Όχι,τόσο όσο σε περιοχές πιο τουριστικές, όπως τα νησιά.
