Ο ταλαντούχος ηθοποιός Νίκος Ψαρράς μιλάει αποκλειστικά στο gnoristetinellada.gr για τον σύγχρονο πολιτισμό και τη τέχνη της Ελλάδας.

Ζήσατε κάποιο χρονικό διάστημα στην Αμερική, τη χώρα της ελευθερίας και των ευκαιριών. Σε τί διαφέρει ο σύγχρονος πολιτισμός της Ελλάδας, πιστεύετε από τις υπόλοιπες χώρες;

Καταρχάς να πω ότι η Ελλάδα έχει ένα βαρύ παρελθόν,  αφού  ο πολιτισμός μας κυλάει στις φλέβες μας. Εγώ το έβλεπα στην Αμερική μιας και την ανέφερες σε όλους τους Ευρωπαϊους που ήμασταν εκεί. Κουβαλάμε την ιστορία μας. Δεν μπορείς να αγνοήσεις όλα αυτά τα οποία μας περιβάλλουν. Ο σύγχρονος πολιτισμός της Ελλάδας πασχίζει όπως πασχίζει όλη η Ελλάδα. Όσον αφορά το θέατρο υπάρχει φοβερή ανεργία. Είναι πολύ δύσκολα και στενάχωρα τα πράγματα. Το μόνο παρήγορο είναι ότι τα θέατρα είναι γεμάτα. Διότι, ο κόσμος έχει ανάγκη να ταξιδέψει, να ονειρευτεί, να ελπίσει, να δει μία άλλη ματιά των πραγμάτων από αυτό που μας δείχνουν κάθε μέρα τα κανάλια.

Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, πόσο έχει επηρεάσει τη τέχνη και τον πολιτισμό της;

Το θέατρο είναι είδος πολυτελείας και προς έκπληξη όλων είναι γεμάτα. Βέβαια, έχει συμβάλλει πολύ το ότι έχουν πέσει οι τιμές. Είτε πας θέατρο είτε σινεμά είναι η ίδια είσοδος. Το γεγονός όμως ότι σε μία πρωτεύουσα της Ευρώπης , το Βερολίνο υπάρχουν 30 παραστάσεις που παίζουν, 30 θίασοι και εδώ ανεβαίνουν 1300 παραστάσεις, κάτι σημαίνει αυτό.

Πιστεύετε ότι μέσα στη κρίση μπορεί να γεννηθεί ένα διαφορετικό είδος τέχνης;

Η Τέχνη τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά το θέατρο έχει ρίξει τα βέλη της και ο αντίκτυπος είναι ότι υπάρχουν παραστάσεις με άδειες σκηνές, με ελάχιστα σκηνικά. Αυτό προσπαθεί να γίνει άποψη. Νομίζω ότι η Τέχνη θέλει δυσκολία. Δεν θέλει άνεση.

Ξεκινήσατε από το κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος. Πώς βλέπατε τότε τον πολιτισμό και τη τέχνη της Θεσσαλονίκης και πώς τώρα;

Τώρα, δυστυχώς, είμαι μακρυά από τη Θεσσαλονίκη. Εγώ έχω δουλέψει μόνο δύο καλοκαίρια εκεί. Το 2006 και το 2011. Δεν ξέρω πως είναι. Θα ήθελα πολύ να είναι όπως ήταν τότε. Όταν εγώ ήμουν στη Θεσσαλονίκη και στη σχολή, η πόλη κάλπαζε πολιτιστικά και γι΄αυτό υπήρχε η φήμη ότι το θεσσαλονικιότικο κοινό είναι δύσκολο και απαιτητικό. Το κοινό εκπαιδεύεται και εκείνα τα χρόνια που ήμουν εγώ υπήρχε ο εκπαιδευτής που λεγόταν κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος. Υπήρχε πρωτοπορία. Το κρατικό ήταν πάντα το θέατρο που ρίσκαρε. Και αυτό δείχνει ότι ο πολιτισμός της Θεσσαλονίκης αγαπάει το καλό θέατρο. Εύχομαι να είναι ακόμα έτσι.

Πιστεύετε ότι οι νέοι καλλιτέχνες διακρίνονται από πολιτισμό και κουλτούρα;

Εξαρτάται καταρχάς τι εννοούμε καλλιτέχνη. Πολλοί τιτλοφορούνται τραγουδιστές αλλά κάνουν διαφορετική δουλειά. Το ίδιο ισχύει και στους ηθοποιούς. Όλοι λένε είμαστε ηθοποιοί. Ο καθένας όμως ακολουθεί το δικό του μονοπάτι. Εγώ μετά από 22 χρόνια σε αυτή τη δουλειά, έχω να σου πω ότι η τέχνη θέλει μελέτη, θέλει διάβασμα, άσκηση και μόνο τότε έχει νόημα και συγκίνηση.

Όχι επαναλαμβάνοντας τον ευατό σου και κοπιάροντας πράγματα. Εγώ επειδή έχω υπάρξει τα τελευταία χρόνια  σε δραματικές σχολές δάσκαλος, με τα λύπης μου συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά δεν ξέρουν βασικά πράγματα. Δεν ξέρουν ποιος είναι ο Πλάτωνας, τα έργα του, τι έκανε. Γι' αυτό όμως δεν φταίνε τα παιδιά. Εάν θέλεις να έχεις έναν λαό που πάει μπροστά, φρόντισε να χτίσεις καλά σχολεία.

Τί λείπει από τα σχολεία;

Από τα σχολεία λείπει μία ουσιαστική εκπαίδευση. Η εκπαίδευση πρέπει να στηρίζεται στον πολιτισμό και την ιστορία της χώρας και από κει και πέρα να υπάρχουν ερεθίσματα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Τέλος, τί σημαίνει ελληνικός πολιτισμός για εσάς;

Σημαίνει πολλά, αλλά κάτι που λέω χρόνια και το πιστεύω ακράδαντα, σημαίνει τη βαριά μας βιομηχανία. Η βιομηχανία η οποία υπάρχει και την έχουν αφήσει να κοιμάται ενώ θα μπορούσαν να την εξάγουν και να εισπράττουν πολύ χρήμα.