Το φρούριο των Καλαβρύτων χτίστηκε περίπου το 1208 από τους Φράγκους κατακτητές του Μωριά. Το πριγκιπάτο της Αχαΐας είχε διαιρεθεί σε πολλές βαρονίες και μια από αυτές ήταν και το κάστρο των Καλαβρύτων, την οποία ο γενικός διευθυντής της Πελοποννήσου Γοδεφρείγος Α’ Βιλλαρδουίνος την παραχώρησε στον Όθωνα ντε Τουρναί να το διαφεντεύει. Μετά από χρόνια οι Τουρναί πέθαναν χωρίς άρρενες απογόνους και η βαρονία των Καλαβρύτων πέρασε στους Φράγκους χωροδεσπότες της Χαλανδρίτσας de la Tremouille. Αυτοί χτίσανε και ένα μικρό καστράκι απέναντι από το μεγάλο, πάνω στο βουνό Πριόνι. Με το πέρασμα των χρόνων το βουνό αυτό και το μικρό κάστρο πήραν το όνομα «Τρεμούλας», που είναι καθαρή παραφθορά των πρώτων τους κτητόρων.

Εκατόν είκοσι χρόνια βάσταξε η κυριαρχία των Φράγκων, για να ακολουθήσουν οι Βυζαντινοί του δεσποτάτου του Μυστρά και να περάσει τελικά η κυριαρχία της περιοχής, όπως και όλης της Ελλάδας, στα χέρια των Τούρκων.

Μπροστά στον επικείμενο κίνδυνο της Τούρκικης κυριαρχίας, ο Θεόδωρος Παλαιολόγος, το 1440, πούλησε το κάστρο των Καλαβρύτων στους περιβόητους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου, που το κράτησαν στην εξουσία του για τέσσερα περίπου χρόνια, για να εκδιωχθούν στη συνέχεια από τους κατοίκους της περιοχής, οπότε και το κάστρο περιήλθε και πάλι στα χέρια των Βυζαντινών.

Το ευτύχημα είναι ότι οι Παλαιολόγοι του Μυστρά είχαν φροντίσει να φέρουν από τη Θεσσαλία και άλλα μέρη δέκα χιλιάδες εμπειροπόλεμους Αρβανίτες, μαζί με τις οικογένειες τους, για να βοηθήσουν ενάντια στους πολέμους με τους Φράγκους και τους Τούρκους και οι οποίοι έμελλε να σφραγίσουν την ιστορία του Καλαβρυτινού κάστρου.

Όταν ο Μωάμεθ ο Πορθητής, 1458 – 1460, κατεβαίνει και σαρώνει την Πελοπόννησο, έκπληκτος βρίσκεται μπροστά στην ακατάβλητη αντίσταση του Αρβανίτη Οπλαρχηγού Δόξα, τελευταίου φρούραρχου του κάστρου των Καλαβρύτων και των σκληροτράχηλων συμπολεμιστών του. Η αντίσταση σθεναρή και η πολιορκία επίμονη. Οι Τούρκοι στην προσπάθεια τους να καταλάβουν το κάστρο κόβουνε το νερό. Το μαρτύριο της δίψας κρατάει πολλές μέρες.

Τελικά μπροστά στον άμεσο κίνδυνο του αφανισμού των οικογενειών τους αποφασίζουν να προτείνουν ειρήνη και ενώ γίνονται οι διαπραγματεύσεις οι Τούρκοι εισβάλλουν στο κάστρο και πιάνουν ζωντανό το Δόξα τον οποίο και σκότωσαν με άγριο τρόπο, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τις μέρες της αντίστασης του.

Το κάστρο παρέμεινε στην κυριαρχία των Τούρκων από το 1460 έως το 1821 με ενδιάμεσες, πριν το 1715, πρόσκαιρες κυριαρχικές παρουσίες των Βενετσιάνων.

Η έκταση του κάστρου εσωτερικά ήταν γύρω στα είκοσι στρέμματα και περιείχε περίπου πενήντα οικίες, ερείπια των οποίων σώζονται και σήμερα. Κατοικίες υπήρχαν και εκτός του κάστρου, κυρίως στην επικλινή δυτική πλευρά του, οι οποίες κατοικούνταν από τους ντόπιους.

Το εσωτερικό τείχος του, πάχους ενός μέτρου, ήταν ασβεστόχτιστο , πολύ γερό και σε πολλά σημεία αρκετά μέτρα ψηλό. Το εξωτερικό τείχος, όπως υψώνεται, δείχνει να κλείνει προς το εσωτερικό και που και που διακρίνονται ίχνη επάλξεων. Διακρίνονται επίσης δεξαμενές νερού καθώς και δυο αξιόλογοι πύργοι μισογκρεμισμένοι. Επίσης διακρίνεται η ανατολική πλευρά της κυρίας πύλης και πίσω από αυτή μια μεγάλη πέτρα σκαλισμένη σαν πηγάδι βάθους μισού μέτρου. Από την κορυφή του κάστρου μπορεί κανείς να δει το Μέγα Σπήλαιο, την Αγία Λαύρα, τα Καλάβρυτα και μερικά άλλα χωριά.

Το κάστρο των Καλαβρύτων ήταν ένα από τα τελευταία του Μωριά που κατέλαβαν οι Τούρκοι και εάν ο θάνατος του τελευταίου υπερασπιστή της Κωνσταντινούπολης δοξάζει την Ελλάδα, το μαρτύριο του θανάτου του τελευταίου υπερασπιστή του κάστρου των Καλαβρύτων δοξάζει τα Καλάβρυτα.

Πληροφορίες

Διεύθυνση: Δήμος Καλαβρύτων 250 01